2109618888 • 2109605403
«Η αρχέτυπη ουσία του χρώματος είναι μια ονειρική αντήχηση, ένα φως που γίνεται μουσική». Γιοχάνες Ίττεν
Η Αρμονία είναι λέξη ελληνική , κόρη της Αφροδίτης, θεά της ομορφιάς. Γι αυτό η αρμονία εμπεριέχεται στην ομορφιά. Ο Πυθαγόρας πρώτος διατύπωσε την ιδέα της “Αρμονίας των σφαιρών” τον εκπληκτικής αρμονίας ήχο που παράγεται από την κίνηση των πλανητών και των άστρων. Σύμφωνα με μιαν αντίληψη που αποδίδεται στη Σχολή των Πυθαγορείων, οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους που δεν τους ακούμε· το σύνολο αυτών των ήχων αποτελεί την “αρμονία των σφαιρών”. Η ιδέα αυτή επεκτάθηκε στην μορφή και στην μουσική. Είναι δύσκολο να εφαρμοστούν παγκόσμιοι κανόνες που διέπουν την αρμονία. Η προσωπική εκτίμηση, και η μόδα κάθε εποχής επηρεάζουν την χρωματική αρμονία.
Η έρευνα γύρω από τους κανόνες που διέπουν την αρμονία του χρώματος έχει απασχολήσει μερικούς από τους μεγαλύτερους εικαστικούς καλλιτέχνες και επιστήμονες. Κατά πόσον υπάρχουν θεμελιώδεις νόμοι που διέπουν την αρμονία, την κυκλική φύση των αποχρώσεων, την φύση των πρωτογενών χρωμάτων και την έννοια των συμπληρωματικών. Η επικρατούσα άποψη στην βιβλιογραφία είναι πως είναι αδύνατο να διαχωριστεί η χρωματική αρμονία από το πλαίσιο της τέχνης ή του σχεδιασμού.
Τα τελευταία εκατό χρόνια οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες έχουν αντίθετες απόψεις ως προς την αισθητική του χρώματος. Η χρωματική αρμονία είναι απαραίτητη σε ένα έργο, το ίδιο όπως και ο σχεδιασμός. Παρόλα αυτά είναι σπουδαία η αξία της σχέσης χρώματος – συμπληρωματικών χρωμάτων.
Ο Αρθούρος Σοπενχάουερ στο έργο του «Όραση και Χρώματα « (Über das Sehn und die Farben),που δόθηκε στη δημοσιότητα Μάιο του 1816, βασίστηκε στην θεωρία του Γκαίτε για το χρώμα, όπως ερμηνεύθηκε στην «θεωρία των χρωμάτων» του Goethe.
Ο Φιλόσοφος Ewald Hering (1834-1918) επινόησε την πρώτη εύστοχη θεωρία για την εντύπωση των χρωμάτων. Διατύπωσε την αντιθετικότητα των βασικών χρωμάτων κόκκινο-πράσινο, κίτρινο- μπλε και διεύρυνε τις απόψεις των Goethe και Schopenhauer για τα χρώματα.
Ο Newton έβλεπε το χρώμα σαν πρόβλημα φυσικής διάστασης , στο οποίο εμπλέκεται το φως, το οποίο πέφτει πάνω στα αντικείμενα και το εσωτερικό μέρος των ματιών. Ο Goethe αντιλαμβάνεται ότι η αίσθηση από το χρώμα φτάνει στον εγκέφαλο και σχηματοποιείται από την αντίληψη- από μηχανισμούς της ανθρώπινης όρασης και από τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος προωθεί την πληροφορία. Ακόμη σύμφωνα με τον Goethe ό,τι βλέπουμε από ένα αντικείμενο εξαρτάται από τον φωτισμό του αντικειμένου και την προσωπική μας εντύπωση.
Έφη Μικελάτου B.Sc., M.Sc.
Αισθητικός Κοσμητολόγος